De laatste dagen? Of een nieuw begin?

Het gaat goed hier.
De afgelopen dagen waren bepaald niet saai. Shabbat gevierd met vrijdagavond een shabbatdinner en zaterdag een 'halve' bijeenkomst..

Gods leiding in je/mijn leven. Dat is een thema wat me al langer bezighoud. Soms zie je het heel duidelijk, soms wat minder.
Het kunnen momenten zijn waarvan je achteraf pas ziet, wat de bedoeling was. Soms heel verrijkend, soms onderwijzend, maar dwars daar doorheen zie je Gods leiding.

Een 'halve' bijeenkomst.

Ik had het adres gekregen voor een samenkomst. Door 2 mensen is me het adres aangereikt, door een 3e persoon is me precies uitgelegd waar het zou moeten zijn. Ook Google Maps gaf de juiste informatie. Ik dacht bij mezelf dat komt goed. 5 minuten lopen. Dus een kwartier (iets minder) van te voren weg en ik ben nog steeds op tijd.

Ik tel 1,3,5,7,9... nummer 13 moet het zijn.. maar waar ik ook kijk, wat ik ook doe, ik vind geen nummer 13.
Ik loop verder, de telling zal wel anders zijn, het is hier immers geen Nederland en de ervaring leert, dat het soms een eind verderop is...
Ik loop en loop.. heen en weer.. een zijstraat in.. niet te ver, want ik zit in de juiste straat.. Ik hoor ergens zingen, dus ik ben vast in de buurt..

Misschien moet ik naar het uiterlijke van het gebouw kijken, dan is het vast een mooi gebouw.. Of zal ik toch maar aan mensen vragen waar het is.. er zijn er niet veel mensen op straat en de meesten kunnen geen Engels..
en wat vraag je dan.. Ik weet eigenlijk zelf ook niet precies naar wat voor soort dienst ik ga.. er zijn er al zoveel gepasseerd en in allerlei vormen.. Ik vraag het mevrouw 1, daar op de bank.. ik ben inmiddels toch al te laat en ga bij haar op de bank zitten. En zeg hallo, Can you help me? I seek the synagoge. Mw. begint te praten in allerlei talen, ze maakt me duidelijk dat ze van alle talen iets weet en zelf uit de Oekranië komt, waarop ik antwoord, dobre (dat betekent goed in haar taal). Ze moet erom lachen. En weer vraag ik waar de synagoge is. Ze wijst. rechtuit, linksaf en verder. Ik zei netjes dank u wel en ging op stap.

Bij rechtuit en linksaf loopt een vrouwtje met rollator. Ik zeg, hallo, can... ze zwaait en zegt no,no,no..
Het jonge meisje aan de overkant is geïnteresseerd en ik leg haar mijn probleem uit. Ondertussen hoor ik weer gezang en weet ik dat ik op de juiste straat ben. Mevrouw 1 loopt langs en zwaait en zegt "toe, toe" en wijst rechtuit, het jonge meisje vraagt haar wat ze zegt..
oh zegt het jonge meisje tegen mij, ze zegt dat ze het niet weet. Als je nu een telefoonnummer voor me hebt, dan bellen we even.
Maar ja, denk ik, dat stoort toch in de kerkdienst.. nee, we zijn in de buurt, ik hoef alleen nog het goede nummer.

Met het jonge meisje loop ik naar het begin van de straat. Op het naambordje zien we duidelijk dat we op de juiste straat zijn, ze gaat aan de overkant (daar waar ik niet gekeken had, omdat ik dacht dat, dat het niet was) aan het tellen, grote huizeblokken (wij kennen ze als duplexwoningen), 1,3,5,7 en dan een zijstraat.. Even kijken, al gauw komt ze terug.. en zegt.. nee hier is het niet.. Er volgen nog wat bouwvallen.

En dan, bij de trap onder de steiger, ja dat is 13. Maar dat is het echt niet hoor, daar zijn winkels zegt ze. Ik zeg, dat maakt mij niet uit ik ga kijken. En ja hoor, ik loop gewoon over een "bouwtrap" naar boven en hoor duidelijk een stem van een voorganger, in de gang zie ik 6 deuren.. ik voel eerst voorzichtig.. maar alle deuren blijken op slot.. bij de witte deur hoor, ik het heel duidelijk! Ik ben dus toch goed.. maar de deur is dicht.. en nu? Als dit wél de gemeente is waar ik zijn moet, hoe zijn die mensen dan binnengekomen?

Mijn laatste hoop, er is misschien nog een andere kant van het gebouw.. Ik klauter terug en loop om het gebouw heen, tot mijn grote vreugde zie ik een trap en hoor ik kinderstemmen.. ik klim de trap op en vervolgens sta ik weer in een gang met deuren.. Nu vind ik het toch een beetje spannend om aan de deuren te voelen, want wat als je zo midden in een kerkdienst komt binnenstappen? terwijl ik weet dat ze hier in Israël wel wat gewend zijn met in- en uitlopen van mensen tijdens de dienst. Ik ga terug naar de kinderstemmen, ik zie dat het raam open staat en roep, Hallo... en tot mijn verbazing is het Hi! roffel, roffel, ik hoor en zie niets meer.

Er komt een vrouwtje aan, welcome, welcome! Ik krijg gelijk een stoel en schuif aan in een gemeente van ongeveer 25 a 30 mensen.

Het vrouwtje waar ik naast kom te zitten zegt gelijk fijn dat je er bent, ben jij Janske? Gelukkig, ik zit naast de contactpersoon. En het vrouwtje wat naast haar zit, had ik de dag ervoor gesproken, ook zij knikt blij.

De preek begint.. Het zingen (wat ik gehoord had) is voorbij. Het is een goede dienst over Noach, Noach moest de ark moest bouwen en de omstanders zeiden Noach je bent niet wijs. Maar Noach geloofde wat God zei. Noach sprak maar de mensen luisteren niet. Het is belangrijk om God te volgen. Niet er vooruit rennen, maar luisteren en volgen naar het plan van God. God kan meer geven dan wij denken.

Na de dienst zie ik tot mijn grote verbazing en verwondering mevrouw 1 weggaan.. Ik hoop op een nieuw begin in het leven van deze vrouw. Gods wegen zijn hoger dan onze wegen, Hij is getrouw, Zijn plannen falen niet.

Vanavond is er om 20:00 "prayer in the congregation". Welcome!